Wat kan het leven toch mooi zijn!

Wanneer je als man boven de 50 bent, van lekker eten en gezelligheid houdt én niet dagelijks het gras van het sportveld plattrapt is er een flinke kans dat je op een gegeven moment wat extra gewicht, in de vorm van een buikje mee moet dragen.

In mijn geval was dat niet anders en heren laten we wel wezen een buikje hoort een beetje bij de leeftijd en kan best charmant zijn. Let wel; ik spreek over een buikJE.

Het probleem was dat mijn buikje heel erg snel promotie maakte en zichzelf buik mocht noemen en vervolgens, mede door een geslaagde poging om met roken te stoppen, via een onopvallende actie zichzelf tot mega buik transformeerde.

Op dat moment is de lol er wel vanaf. De ochtenden in de inloopkast worden zonder uitzondering een confronterend en meestal teleurstellend moment. Die leuke broek die je een jaar geleden kocht en waar je zo zuinig op was, komt niet eens meer over je bovenbenen. Als je vol goede moed een nieuwe aan gaat schaffen blijkt dat je maat ineens een zeer zeldzaam product is geworden bij de reguliere kledingwinkels. Nog afgezien van de meewarige blikken van de verkopers als je die shop komt binnenlopen. Ik liep jaren terug altijd met een glimlach langs van die grote maten winkels, op dat moment zeker wetend dat die niet voor mij uitgevonden waren. Nou…. Ik heb er vorig jaar mijn hele kledingbudget naartoe gebracht ondanks het feit dat ze daar niet de leukste spullen hebben. Maar goed, dat zijn slechts cosmetische en huishoudelijke probleempjes waar je tegenaan waggelt. De geestelijke en lichamelijke problemen zijn ook niet te onderschatten.

Als man van een zekere leeftijd vind je het stiekem toch wel strelend als je af en toe in de supermarkt of in het café op een flirtende glimlach van een toevallige passant(e) getrakteerd wordt, bovendien doet dat wonderen voor je zelfbeeld.

Maar toen ik mezelf in februari voor de tweede keer op de eerste hulp moest melden met een, onder andere, aan overgewicht toe te schrijven aandoening, besloot ik dat t genoeg was. Er moest gewicht verloren worden.

Wat te doen? Op het www. kun je meer dieetmethoden dan tweedehands auto’s vinden en na een uurtje googelen duizelde het me. Vrienden, familieleden en buurvrouwen blijken stuk voor stuk kennis te hebben over een scala aan onontdekte afvalmethoden. Het gekste is niet gek genoeg in die gevallen, en ze kennen allemaal iemand die met zo’n methode in no time een spectaculaire hoeveelheid kilo’s is kwijtgeraakt…..

Ik heb heel kort een of twee van die magische diëten geprobeerd maar ik kwam er al snel achter dat er voor serieus afvallen meer nodig is dan blauwe, bittere toverdrankjes drinken of op je handen lopend ijslands rendiergras eten. Een van de belangrijkste dingen die je nodig hebt is een flinke stok achter de deur. En laat ik nu stomtoevallig in mei tegen zo’n stok aangelopen zijn.

Die stok heet in mijn geval Ellen. De eerste keer dat ik haar sprak wist ik één ding zeker; of de methode die zij gebruikte heel adequaat was zou zich moeten bewijzen maar, bij deze vrouw zou ik het niet in mijn hoofd halen om tijdens het wekelijkse weegmoment geen kilo’s kwijt te zijn. Niet omdat ze heel nors is, maar omdat ze met zoveel kennis en aanstekelijke passie met haar vak bezig is dat je er alles aan doet om háár niet teleur te stellen.

Afgezien daarvan is het dieet heel goed te doen, de producten zijn prima en wennen snel, het eetsysteem lijkt ingewikkeld maar na een dag of 3 valt het kwartje en weet je precies wat je wel mag, en niet.

Hoe motiverend is het wanneer je na de eerste week al 3 kilo kwijt bent en je na een maand al een flinke kledingmaat terug kan. Zelfs, ik durf het nu te bekennen, nadat ik een aantal keren gesmokkeld heb en tijdens mijn vakantie een paar keer alle remmen heb losgegooid, is het niet één keer gebeurd dat ik tijdens het wekelijkse moment van de waarheid geen minnetje in de grafiek kon bijschrijven. Ellen telkens met een glimlach achterlatend en daar was het uiteindelijk om begonnen nietwaar?

Inmiddels is het oktober, ik zit al ruim beneden mijn eerste streefgewicht en één van mijn vele slechte eigenschappen komt onverwacht heel goed van pas. Ik ben namelijk heel erg slecht in het weggooien van dingen, met als gevolg dat ik al mijn te kleine kleding nog in mijn bezit heb. Ik heb alle 3xl truien en t-shirts en mega maat broeken en jassen in een paar kratten opgeborgen en heb spullen tevoorschijn gehaald waarvan ik nooit had durven dromen dat ik ze ooit nog aan zou kunnen. Het vreselijke moment in de inloopkast heeft plaats gemaakt voor een yooooo moment. En….. vorige week toen ik een nieuwe trui aanschafte in een winkel in mijn dorp bleek het medium exemplaar perfect te passen. Beeldde ik het me in, of was het echt waar? Maar buiten in de winkelstraat kreeg ik ineens een hele serie knipogen en schalkse glimlachjes toegeworpen. Wat kan het leven toch mooi zijn…..

Walter, Hilversum